გრძლად საკითხავი

ბალტიური სახელმწიფოების ნატოში გაწევრიანების ისტორია ძირითადად 'დიდი მოთამაშეების' პერსპექტივიდან არის მოყოლილი. ამ ფონზე ხშირად ჩნდება განცდა, რომ ამ პროცესში ესტონეთი, ლიეტუვა და ლატვია რუსეთსა და აშშ-ს შორის მიმდინარე გეოპოლიტიკური თამაშის პასიური დამკვირვებლები იყვნენ.

როგორ მოხდა, რომ ქვეყანა, რომელიც იმავე საბჭოთა კავშირის შემადგენლობაში შედიოდა - რომელშიც საქართველო, და მის დანგრევასაც იდენტური თუ არა მსგავსი ეკონომიკური პარამეტრებით შეხვდა, დღეს მსოფლიოს განვითარებული, მდიდარი და დემოკრატიული სახელმწიფოების გაერთიანების წევრია

ესტონური დაზვერვის გამოქვეყნებულ დოკუმენტში ვკითხულობთ, რომ შარშან უკრაინაში შეჭრამდე რუს დიპლომატებს პუტინის გეგმების შესახებ ინფორმაცია არ ჰქონდათ.

ამის მიზეზი გასულ თვეებში არსებული უთანხმოებებია უკრაინისთვის მძიმე ტანკებისა და ოლაფ შოლცის ჩინეთში ვიზიტის შესახებ.

რთული სათქმელია, თუ რამდენად მასშტაბური იქნება რუსეთის იერიში, თუმცა მე ვეჭვობ, რომ მასშტაბი მოსალოდნელზე გაცილებით მცირე იქნება და ძირითადად დონბასზე იქნება კონცენტრირებული.

ისრაელის ხელისუფლებამ პალესტინელი ტერორისტების წინააღმდეგ ჯენინში რეიდი ჩაატარა, რასაც იერუსალიმში ორი ტერაქტი და რეგიონში ვითარების დაძაბვა მოჰყვა

ფრანგულ გამოცემასთან საუბრისას, სტეფანჩუკმა აღნიშნა, რომ ახლა ფილოსოფიური დისკუსიების დრო არ არის 

"ევროპული სილიკონის ველის“ ხსენებაზე პირველი არც ბერლინი, არც პარიზი, არც რიგა ან ვილნიუსი, არამედ ტალინი გაახსენდებათ. ამ სტატიაში მოგიყვებით, როგორ შეძლო ესტონეთმა დროის მოკლე მონაკვეთში ევროპის ტექნოლოგიური ლიდერი გამხდარიყო.

სოლედარიც და ბახმუტიც კრემლისთვის პირველ რიგში მნიშვნელოვანია რეპუტაციული თვალსაზრისით. დამამცირებელი სამხედრო მარცხების შემდეგ, კრემლს წარმატების დემონსტრირება ჭირდება.

ცხადია უკრაინის მხარდამჭერი ქვეყნების არმიების, ეკონომიკებისა და სამხედრო-ინდუსტრიული კომპლექსების პოტენციალი ჯამურად ბევრად აღემატება რუსეთისას, მაგრამ ეს მხოლოდ პოტენციალია და შესაბამისი პოლიტიკური ნების გარეშე პოტენციალი შედეგებში ავტომატურად არ ითარგმნება.

ესტონეთის მიერ გატარებულ რეფორმები და საგარეო პოლიტიკურ საკითხები, რამაც NATO-ს წევრობა რეალობად აქცია

უკვე ასი დღეა, რაც ირანში 1979 წლის ისლამური რევოლუციის შემდეგ ყველაზე ხანგრძლივი პროტესტი მიმდინარეობს. მართალია, პროტესტმა რეჟიმი შეარყია, თუმცა მძიმე ადამიანური საფასურით.